Flieten.

V. belde me net op. Ze was op zoek naar een Chinees die een frituur was begonnen voor het nieuws.

Aanleiding zal het artikel in het Nieuwsblad wel geweest zijn, over frituur De Kip in Schoten.

Toeval: V. is zelf van Schoten.

Spijtig: die frituur kunnen ze geen tweede keer opvoeren.

Gelukkig: enkele weken geleden is een frituur vlakbij het station van Mechelen geopend, door chinezen!

Enkele weken geleden wandelde ik naar huis en ik merkte plots de nieuwe zaak ‘Friet van Mechelen’. Die moest ik even uitproberen want, eerlijk is eerlijk, de andere frituren bij ons in de stationsbuurt zijn gewoon ranzig slecht. Na een keertje uitproberen bleken die Chinezen dat helemaal niet slecht te doen. Ok, de curryworst special was te ver doorgesneden en viel in twee helften, de cervela van V. was ook niet hélémaal comme il faut. Maar er zat potentieel in!

Blij dat ik was, eindelijk een deftig frituur in de buurt! Ik was bijna wanhopig geworden, op een gegeven moment heb ik het zelfs even aan de wijkagent gevraagd. Of Bert die schrijft voor de Frut, regio Mechelen-Lier. Allemaal zonder resultaat. Geen echte aanraders in de buurt.

Pas op wij eten graag gezond, of we doen toch ons best maar om de twee weken moet een pakje kunnen. Wij wonen erg graag daar in Mechelen maar de frituur was toch een gemis. Gelukkig had een clevere Chinees het gat in markt tijdig ontdekt en was hij er Ninja-gewijs ingesprongen. Na de wok van Mechelen dus friet van Mechelen.

Zou er morgen een blad hangen “Bekend van TV”?

Sinees.

In een poging om een betere immigrant te worden in Mechelen (een van de voornemens) zijn we Chinees gaan uithalen. Restaurant La Chine. Volgens onze ouders was dit vroeger een uitstekende zaak en we waren dan ook zeer benieuwd. Telefonisch bestelde ik enkele veilige gerechtjes waar niet veel mis mee kon lopen. De dame aan de lijn was uitermate vriendelijk daar niet van maar, oh oh hoe verkeerd kon ik zijn. Dit moet waarlijk de slechtste Chinese schotel geweest zijn die ik heb gegeten. Onze bestelling: Bami goreng, nasi goreng, bamboe soep en een potje curry saus.

Ik kwam binnen om alles af te halen en kwam terecht ik kreeg het gevoel dat ik me in een oerdegelijke Vlaamse taverne bevond. Je kent die bruine stoelen en tafels wel die je alleen in de plaatselijke voetbalkantines vindt. De dame die ik had gesproken bleek een vriendelijke Vlaamse van middelbare leeftijd. Volgens de website werken in de keuken enkele authentieke oosterlingen maar ik had de indruk dat de vrouwengilde hier de plak zwaaide.

Enfin, ik betaalde proper de rekening en begaf me naar huis alwaar onze verbazing groot was. De soep zat in een grote pot appelcompote. Bij het openen kon ik de appelmoes nog ruiken… De currysaus zat in een potje van Devos-Lemmens godbetert! volgens V. smaakte ze teveel naar kaneel, maar ik vond het geen probleem. De bami en nasi schotel smaakten namelijk stoffig en aangebrand. Die currysaus verbloemde dat nog enigszins.

Een greep uit de kaart:

– gebakken langoestinen

– kindermenu: soep, wit van kip en ijsroom

– Chinese raviolisoep (wang tang soep) => bij ons kennen we dit als Wantan soep

– kropoek (neen, geen schrijffout)

– soja salade (specialiteit!)

-calamar met groenten

– gelakte eend op z’n Pekings

– gesneden bief (ik vermoed rundsvlees)

-kabeljauw met salade

– gebakken calamar in tomatensaus of mayonaise (inderdaad!)

– belgo taiwanese waterzooi (wat doet Gène Bervoets hier…!)

– chinese spaghetti met kip en groenten (kan ook in tomatensaus)

– bief gegarneerd met bloemkool en brocoli

Nee dit was beslist geen hoogvlieger. Ons bezoekje aan Chop Soy viel beter in de smaak… gelukkig was het er zo ver over dat we nog goed konden lachen.

Migrant.

Vandaag is het internationale dag van de migrant vertelden ze me deze ochtend via de radio.
Na mijn studentenjaren was ik altijd van plan om ooit terug naar Antwerpen te keren. Maar hoe gaat dat… vriendin studeert nog en ik wilde niet in een of ander kruiphol gaan zitten. Dan maar terug bij de ouders beland en sparen voor wanneer de tijd rijp was om samen te hokken.

In augustus werd duidelijk dat de tijd daar eindelijk was. Beiden aan de slag en V. kon elke dag naar Brussel pendelen. ’s Ochtends vroeg beginnen en ’s avonds laat gedaan. Dat doe je niet zomaar met het openbaar vervoer. Zeker niet als je op zondag ook al eens moet werken. Vandaag maar op zoek gegaan naar iets tussen Antwerpen en Brussel. Mechelen dus.
We wonen daar nu enkele maanden, in een appartementje. Dichtbij het station en een tuintje voor een BBQ in de zomer. Meer moet een mens niet hebben he.

Nu ben ik op die drie maanden tijd een viertal keer de stad ingetrokken op verkenning. Ik ken er nog niks. Ja de Delhaize heb ik gevonden, omdat ik er passeerde na het werk. De Bruul daar zijn we al eens overgelopen. De Sint-Rombauts heb ik beklommen en een Mechelse koekoek heb ik ook al gegeten.
Ik vraag me af. Ben ik nu ne slechte of ne goede migrant?